Acht maanden

Nou, bijna dan. De laatste tijd begint hij er achter te komen dat hij geen meisje is. Hij probeert ook steeds vaker met z’n poot omhoog te plassen, maar dat blijkt toch een moeilijke techniek voor ons Teuntje. Dan zeg ik: ‘Teun ga plassen’, en hij zakt automatisch door z’n heupen. Maar dan zie je em denken, nee shit, hoe ging dat ook al weer? Hij verlegt z’n evenwicht en als alles mee zit dondert ie niet de verkeerde kant de struiken in, maar staat ie wankelend op drie poten te lozen. Na een min of meer geslaagde afloop, gaat z’n staart de lucht in en gaat ie lopen patsen naar de meiskes. Die denken, doe normaal gast, je hebt alleen gepist! Ja Teun, daar sta je dan met je goeie gedrag.

Sinds kort is hij van de bench af en dat gaat eigenlijk perfect. Maar goed ook, want anders hadden we een nieuwe moeten kopen. Hij zet de boel niet op stelten en hij sloopt ook niet (echt). Dus daar zijn we heel blij mee.

Na een aarzelende start op de politiehondenclub, gaat hij het ook daar steeds beter doen. Appèl doet hij geconcentreerder en bouwen we langzaam op. Apporteren gaat nu redelijk goed, bij het revieren (= slachtoffer zoeken) rent hij nu zomaar zo’n 60 meter het hele veld over om daar z’n speeltje halen. Straks uitbouwen dat hij moet gaan blaffen. En binnenkort gaan we een begin maken met sorteren. Ik heb een vermoeden dat hij daar heel goed in zal zijn. Hij moet dan uiteindelijk uit een aantal met geur beluchte buisjes metaal de juiste halen.

Verder is ie lekker relaxt, een fijne hond kortom.

Teun zeven maanden

Teun is al weer zeven maanden. In de hoogte groeit hij niet hard meer, misschien dat er nog een centimeter of twee bij komt, maar veel meer zal het niet worden. Dan komt ie op een mooi handzaam formaatje hond uit. Hij moet nog wel wat uitzwaren en breder worden, maar volgens mij blijft hij wel vrij atletisch. Rennen en springen doet hij ook het liefst. Vooral over slootjes, hop uit zichzelf een paar keer heen en weer. Zonder dat het moeite kost. Waarschijnlijk zal hij agility heel erg leuk vinden om te doen. Iets om in het achterhoofd te houden als ie een jaar is geweest.

Met de meisjes samen gaat het super. Echte vrienden zijn het geworden, allemaal!

 

Teun “The Devil”

Teun is al weer ruim een half jaar en nu definitief geen klein hondje meer. Ik moet er nog wel een beetje aan wennen dat het kleine manneke een grote vent is geworden. Zie hem toch stiekem nog als een ukkie. Hij plast bijvoorbeeld nog steeds als een meisje. Slechts heel af en toe, per ongeluk lijkt het wel, tilt hij eens een poot op bij het plassen. Je ziet hem dan ook groeien, damn dit is stoer, lijkt hij dan te denken, als hij dan op hoge poten en z’n staart recht omhoog weer wegloopt na gedane zaken. Maar de volgende keer zakt hij gewoon weer door z’n heupjes. Ach het zal wel komen allemaal. Best ook wel handig dat z’n hormonen nog even op zich laten wachten. Kunnen we hem nog misschien nog wat betere manieren bij brengen, voor hij zich geroepen voelt gehoor te geven aan die gierende hormonen in z’n lijf. Hij heeft zich tot nu toe prima ontwikkeld, is gelijkmatig gegroeid, zit goed in z’n spieren, en hij is lekker vrij en sociaal naar mens en dier.

Op de training gaat hij toch ook vooruit. Vergeleken bij de honden die daar trainen is hij een watje eerste klas. Daar zit een drive in die Teun nooit zal halen. Maar dat hoeft ook niet, hij is prima zo hij is en hij leert toch maar mooi van alles.

Toen Teun nog een Teuntje was, bleef hij wel een rustig zitten om in de camera te kijken. Dat is nu voorbij, Teun haat papparazzi, hij wil gewoon niet meer op de foto. Dus de foto’s hieronder is het beste van wat we er voorlopig uit hebben kunnen halen. Wellicht dat het ooit nog weer wat wordt…Vooralsnog lijkt de duivel in hem gevaren;)

Deze diashow vereist JavaScript.

Teun in training

Ons Teuntje is alweer vijf-en-een-halve maand oud. Het gaat hard. Wij zien hem nog wel steeds als een schattig pupseltje, maar de werkelijkheid leert dat hij als een vervaarlijke hond oogt. Hij is inmiddels groter en zwaarder dan Zowie, z’n oren staan fier omhoog en hij heeft de snelheid, lenigheid en sprongkracht van een cheetah. Vooral dat laatste demonstreert hij graag bij argeloze wandelaars in het bos. Die denken fijn op zondagmiddag in hun nieuw aangeschafte winterjassen van het prachtige herfstweer te kunnen genieten, komt hun vanuit het niets een hyena voor de borst gesprongen. Gillen, roepen, zwaaien dat het een aard heeft. Heel soms vat iemand het sportief op, maar meestal niet. En terecht natuurlijk. De zondagmiddag doen we dus voorlopig niet meer, en we speuren met argusogen de horizon op aankomende wandelaars, opdat we Teun bijtijds kunnen aanlijnen. Het is honderd procent enthousiasme van zijn kant, maar gewoon te lomp, dat kan niet. Alleen al niet omdat hij -als enge heddur- de mensen schrik aanjaagt, als ie nou een gezellige golden retriever was…

Het is ook de leeftijd. Hij is kleine-puppy af, en ontdekt vol zelfvertrouwen de wijde wereld. Alles is leuk, en hoewel hij niet kwijt zal lopen in het bos, wil hij af en toe wel even iets leuks voor zichzelf doen. Een kraai opjagen in het net gerooide maisveld, een hap paardenpoep in een ander pad, en dus ook naar andere honden en mensen in de verte. Een paar weken geleden heeft hij zelf een heus konijn gevangen! Amper vijf maanden oud, ik wist niet wat ik meemaakte! Laska was stikjaloers, want aangelijnd kon ze niet bij die heerlijk buit in de buurt komen. Ik ook niet echt trouwens, maar het grote verschil met Laska is dat Las met konijn en al er vandoor gaat om hem rustig te verorberen en Teun mij op dertig meter toch wilde volgen. Met konijn in de bek. Af en toe stilstaand om er iets af te scheuren. Afijn, na veel vijven en zessen toch het konijn kunnen afpakken en het veld in kunnen slingeren. Hopelijk was het een toevalstreffer van de Teun. Tot nu toe is het nog goed gegaan.

Sinds een paar weken is Teun in training voor het basiscertificaat knpv zoekhonden. Bij een heuse politiehondenvereniging. Jaja, Teun wordt speurneus. We oefenen voorlopig alleen appél en grote toestellen. Als hij straks wat ouder is ook speuren, sorteren en vlakterevieren. Vooral dat laatste is voor de meeste honden hun favoriete oefening. Ze moeten dan iemand opsporen die ergens verstopt zit, en als ze deze persoon gevonden hebben heel hard blaffen. Dat blaffen doen ze niet omdat ze nou zo blij zijn dat ze de mens opgespoord hebben, maar omdat die zijn bal heeft. De hond wil dus gewoon zijn bal, en dan wel op het niveau van ikwilhemikwilhemikwilhem-geefgeefgeefgeef-hebben-mijnmijnmijn!! Dat is wel een beetje een voorwaarde om dit programma goed te kunnen doorlopen, dat de hond enorm balgek is. Helaas mankeert dat een beetje bij Teun. Ik zie hem niet zo één-twee-drie keihard het veld overhollen om bij iemand een bal te scoren. Dan nog eerder om die persoon helemaal dood te likken en te lebberen. Maar dat zal wel geen punten opleveren, vrees ik. Ach, we kijken gewoon hoever we komen en hoelang het leuk is.

Zonnig Zeeland

Afgelopen zaterdag zijn we naar Teun’s roots gegaan: Zeeland. Een tikje onverwacht bleek het een prachtige dag om aan zee te vertoeven. De honden hebben zich dan ook prima vermaakt op het strand. Zowie zo los mogelijk aan de 20-meterlijn, Laska heeft haar ontbijt aangevuld met tig krabbetjes, mossels en een enkele kwal. Teun vond het allemaal  dolletjes, er waren ook veel andere honden op het strand, maar hij liet zich goed sturen: bij ons blijven; alleen de oude mevrouw met stok hadden we helaas even over het hoofd gezien :-s Voor Does was het op een gegeven moment wel klaar,te warm, dus liep ze met haar tongetje op d’r spreekwoordelijke schoentjes.

Na een fikse wandeling togen we richting Schoondijke, alwaar het schapenhoeden plaatsvond. Teun’s mamma is een echte schapenhond en Lia – de fokster – heeft ook met haar geherderd bij de kudde. Teun mocht een ‘snuffelstage’ komen doen. De groep die nu één keer per maand een weekend komt leren schapenhoeden, is bijna een jaar bezig. En zo te zien is het best lastig om te leren. Voor ons leken was het net alsof de honden maar wat heen en weer renden. Het bleek dat ze over een ‘grens’ liepen en zo de schapen op een plek hielden. Dat is dan ook meteen het grote verschil met schapendrijven. Bij het drijven worden de schapen actief van punt A naar punt B gebracht. Bij het hoeden is het de bedoeling dat er rust in de groep is zodat de schapen hun werk kunnen doen, namelijk grazen. De herder geeft de hond een grens aan waarover de schapen niet mogen komen. De hond bewaakt deze grens door er continu langs te lopen. De Hollandse herder heeft het hoeden van oorsprong in z’n genen en met de juiste begeleiding en training
kan dit naar boven worden gebracht.

We hebben een paar uur zitten kijken naar de verrichtingen van de groep, mamma Rosa aan het werk gezien. Teun vond het allemaal erg interessant en hij mocht ook even bij de schapen kijken om te zien of hij er wellicht ook aanleg voor zou hebben. Dus ik met Teun en Lia naar de schapen gelopen. Belangrijk is dat de hond altijd aan de buitenkant loopt en de mens aan de binnenkant. Ik hoor – voor de hond – dus bij de schapen.
Vervolgens zag ik Teun alleen maar schapenpoep vreten, maar volgens Lia had hij wel degelijk belangstelling met neus en oor. We zijn een paar keer voorbij de schapen gelopen en dat was voor zijn leeftijd voldoende aldus Lia. Later, als ze wat ouder zijn en zich langer kunnen concentreren, ontdekken ze snel het effect van hun acties: als ik dit doe, dan doen de schapen dat. Dus we wachten nog rustig even af hoe het met Teun en de schapen gaat verlopen.

We hebben ook nog Teun’s zusje Roefke gezien. Was ook leuk. Al met al een geslaagde dag in de gezonde Zeeuwsche buitenlucht.

Fotoimpressie

Teun is nu vier maanden en sinds we hem hebben, is hij nog niet samen met de anderen naar de duinen geweest. Omdat dit ten eerste te zwaar zou zijn voor hem, maar vooral omdat wij hem niet achter Laska aan wilden laten rennen. Laska neemt haar huskybloed zeer serieus en gaat daarom vaak ver weg. Ze komt altijd weer terug, maar niet noodzakelijkerwijs op commando. We vonden het dan ook verstandig om dit niet aan Teun te laten zien, voordat hij meer een band met ons zou hebben. Gisteren vonden we het moment dáár en Teun heeft volop genoten van dit avontuur. Hij volgde Laska niet als een blind paard, maar hield ons ook goed in de gaten. Wij zijn dus weer zeer tevreden met onze kleine vent.

Hieronder een fotoimpressie van Teun in de Loonse en Drunense Duinen.

Deze diashow vereist JavaScript.

 

 

Knappe hond

Teun is een erg knappe hond, vinden wij. Hij krijgt nog steeds veel complimenten, maar hij is dan ook bijzonder innemend tegenover de volstrekt onbekende mensch die hem op zo’n moment bewondert. Hij is dol op andere mensen, helaas is niet iedereen gediend van zijn speciale aandacht. Vooral hardlopers maken al bij voorbaat veel afwerende gebaren. Ook dames met witte broeken zien hem liever niet. Om die reden hebben we sinds vandaag een ‘White Trousers Alert’ oftwel WTA ingesteld. Om erger te voorkomen. Je krijgt het gewoon niet uitgelegd dat een puppy van nog geen vier maanden niet perfect kan luisteren. Het Warandebos is al een tijdje in een geld-verspillend-kunst-subsidie-project van de gemeente veranderd. En de kunstenaars denken nu dat alleen zij recht hebben om in het bos te vertoeven. Verdere details achterwege latend vinden wij het bijzonder jammer dat Teun nog steeds als een meisje plast, anders had hij zo’n kunstwerk wat ons betreft even mogen opleuken. Ohohoh! We zijn dus druk bezig om Teun te leren dat andere mensen beter genegeerd kunnen worden.

Hij is niet alleen heel sociaal naar mensen, maar naar andere honden is hij ook sociaal. Hij heeft natuurlijk een goede leerschool bij z’n meisjes thuis, maar toch. Hopelijk blijft dat ook zo als hij volwassener wordt. Tot nu toe heeft hij geen negatieve ervaringen opgedaan, en dat komt ook wel een beetje door z’n eigen opstelling. Fijn!

Teun houdt van routine. Mijn wekker gaat op werkdagen om 6:15 uur en Teun verwacht dus ook dat wij op vrije dagen voor dag en dauw z’n bench openen om hem te laten plassen. Wat we dan ook braaf doen, ja wij zijn goed afgericht. Wij in dit geval als in koninklijk meervoud 🙂

Maar al met al gaat het heel goed, hij draait lekker mee. Is af en toe stronteigenwijs, maar dat hoort er ook bij. Hij is wel – by far – de makkelijkste hond die we in huis hebben gehad. Een goede start helpt enorm, maar ook z’n herdergenen maken hem een stuk handzamer. Maar, na een podenco is alles een eitje!

Ontdekkingen

Hoewel Teun nog steeds een baby is, ziet hij er al steeds meer uit als een woeste herder. Een man die we tegen kwamen, sprong zelfs geschrokken opzij en zei: ‘die zag ik in de Beekse Bergen, een hyena!’ Nou zo erg is het natuurlijk niet gesteld met onze Teun, maar het uberschattige – met name veroorzaakt door z’n flapoortjes – is er aan het af gaan. Z’n oren stonden al fier overeind. Nu hebben ze wel te kampen met een tijdelijke inzakking omdat hij aan het ‘wiffelen’ is geslagen. Drie tandjes al kwijt!

Toen we Teun net hadden, viel hij per ongeluk in het water. Hij schrok niet, maar zwom gewoon naar de kant, schudde zich uit en ging vervolgde z’n weg. Wij ontdekten toen dat Teun kon zwemmen. Bello, onze vorige hond – golden retriever, een zwemhond bij uitstek – heeft moeten leren zwemmen. Maar ze is er nooit dol op geweest. Ook onze huidige dames kunnen wel zwemmen, maar gebruiken het water meer om af te koelen. Grond onder de pootjes is wel zo fijn. Sinds Teun al z’n prikken heeft gehad, mag hij van ons ook legaal zwemmen, en dat doet hij dan ook met volle overtuiging. Oei, denken we dan wel eens, als hij weer eens een eind weg zwemt, hij zou toch wel op tijd omdraaien. We hebben bij wijze van spreke onze schoenen al uit, klaar om hem te gaan redden. Maar dat is nooit nodig, hij keert op tijd en komt dan weer rustig terug gezwommen. Alwaar hij op z’n donder krijgt van de meiden: ‘ben je nou helemaal van ’t padje! Mafkees!’

Teun vindt het ook geweldig om te springen. Hoog en ver. Het is verbazingwekkend hoe zo’n jong beestje al zo beheerst en atletisch overal op en af wil en gaat. Je verwacht toch dat ie door z’n hoeven zakt wanneer zo’n pupje uit een Land Rover springt. Daar moeten we hem echt in afremmen, want echt gezond is dat toch niet voor de pezen en gewrichten.
In het verlengde daarvan heeft Teun ontdekt dat hij kan traplopen. Hij kachelt zo naar boven, ook niets hoeven leren. We keken eens achterom en daar stond ie met z’n snuit tegen de hor te duwen. Hallo, ik ben er ook! Gezellig he?! Het zelfstandig trap aflopen zullen we nog maar even uitstellen.

En, iets minder fijn, Teun heeft ontdekt dat hij net als Zowie heel hard kan blaffen. Alles wordt voortaan vocaal begeleid. Met een diepe zware blaf. Oei, oei, dat wordt nog wat!

Zowie is helemaal leip van piepspeeltjes. Niet dat ze die ooit heeft, want daar worden we En horendol van, En het speeltje is binnen drie minuten uit elkaar gereten En het wordt met hand en tand verdedigd tegen overige aasgieren. Laatst kregen we een piepvarken als cadeautje voor Teun. Oh jee, dachten we. Toch maar eerst aan Zowie gegeven, vanwege de rangorde enzo. Wel met een begeleidend preekje, ‘is cadeau van Teun, voorzichtig wil je?’ Wat schetst onze verbazing, na een kwartier was het varken nog heel, het piepte nog heel luid. Teun heeft op een halve meter afstand het varken uit de bek van Zowie gehypnotiseerd, Van Mij, Van Mij, Ik Wil Het, Ik Wil Het. En Zowie staat op, laat het varken voor Teun. Nu hoeft Zwiekje hem ook niet meer, het varken is definitief van Teun!

Titelloos

Even een kleine radiostilte. Geen inspiratie, terwijl er natuurlijk genoeg te vertellen is over de Teun. Hij is nu veertien weken en het groeien gaat maar door. Ook in de week dat hij ziek was, keurig netjes z’n onsjes aangekomen.

Teun is d’Artagnan, de vierde musketier. Jeugdig, charmant, enthousiast, altijd in voor een poets. En “één voor allen, allen voor één” is ook ons viertal’s motto. Is echt leuk om te zien. De streep hoort er helemaal bij. Teun neemt ook van alle honden eigenschappen over. Helaas ook net die eigenschappen die wij iets minder appreciëren. Maar goed, je moet iets bij te schaven over houden, zullen we zeggen. Does is Teun’s fijnste speelmakker, dat gaat – vanwege de formaten – beheerst en gelijk op. Met Zowie doet Teun steeds meer renspellen, al eindigt hij toch vaak over de kop in de heg. En met Laska wordt het betere grondgevecht geoefend.

Toen Teun nog Valentijn heette, dachten wij dat hij was voorbestemd om reddingshond te worden. Wij hadden namelijk de tweede keus. De meneer van de eerste keus wilde het hondje met de meeste werkdrift. Omdat Teun in het nest overal als eerste mee was en voor de duvel niet bang, leek dat in kannen en kruiken. Maar op de bewuste keuzedag, vond de reddingsmeneer dat Valentijn niet voldoende buitdrift had, dus koos hij een andere pup. De rest was daarna geschiedenis…

Teun is wel heel zelfstandig, maar geen werker. Hij doet liever z’n eigen ding dan dat ie voor-de-baas-wil-werken. Met veel pijn en moeite apporteert ie soms een paar keer een balletje, tot z’n aandacht getrokken wordt door een kever in het gras of een merel in de heg. Buitdrift heeft hij alleen met dingen die hij niet mag pakken en doorslikken, dan heeft meneer ineens heel veel buitdrift. Maar toch zien we kwartjes vallen en concepten binnenkomen. Hee, ik snap dit, zie je hem soms denken. Over een paar weken gaan we speuren bij een club. Dan zal hij meer aan de bak moeten, en is het gedaan met de vrijheid-blijheid. Gewerkt moet er worden, net als de baasjes!

Dieet

Teun houdt van eten. Z’n bak, gevuld met vers vlees, is altijd binnen 1.2 seconden leeg. Wij hebben hem volledig op het vlees van Lotgering staan, vanwege de vele voordelen die dit voor een hond heeft. De andere honden krijgen nu nog alleen ’s avonds vlees tot hun zak met brokken leeg is. Zij zijn dan ook danig jaloers wanneer Teun drie per dag z’n muil vult met dat lekkers. Maar zo is het nu eenmaal. Teun echter, het ondankbare sujet, heeft zelfstandig besloten z’n dieet aan te vullen met van alles dat geen vlees is. Favoriet zijn graswortels met bijbehorende kluit aarde. Takken en blaadjes lust hij net zo goed. Maar waar Teun helemaal van uit z’n dak gaat, zijn steentjes. Grote, kleine, ronde, scherpe, kiezel of grind, het maakt hem niet uit, hij wil het opeten. Wij vinden dat een iets minder goed plan en Teun mag dus niet meer zonder begeleiding naar buiten. Helaas moeten wij ook wel eens iets anders doen dan naar Teun kijken, dus in die onbewaakte ogenblikken treffen wij hem even later weer met van alles in z’n bekje. Als we geluk hebben, is het nog niet doorgeslikt en begint de strijd ‘hoe krijg ik dat bekkie open zonder, ten eerste dat ie snel nog kloekt, en ten tweede dat ie niet je vingers tussen de kaakjes vermaalt’.

Nu is Teun wat ziekjes, een paar maaltijden overgeslagen, gebraakt, diarree met bloed. Een darmontsteking was de conclusie van dr. Rachel. Dus even geen lekker vers vlees voor Teun, maar ziekenhuisvoer en saaie brokken om de darmen te ontlasten. Maar je zult zien dat de meiden daar ook jaloers op zijn. Honden!